Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En laten we natuurlijk de Wolf -man niet over het hoofd zien. Deze iconische monsters zijn in de loop der jaren geëvolueerd en getransformeerd en boeien het publiek over generaties met hun tijdloze angst. Onlangs hebben we een nieuwe kijk op Dracula gezien in Nosferatu van Robert Eggers, en Guillermo del Toro brengt ons een nieuwe Frankenstein. Nu, schrijver-regisseur Leigh Whannell zet zijn draai aan de wolfman .
Maar hoe zorgt een filmmaker als Whannell een modern publiek om weer een weerwolffilm, vooral een gericht op The Wolf Man ? Hoe brengen deze filmmakers, zoals Whannell zelf zegt, de schrik en relevantie terug voor deze klassieke monsters?
Om deze vragen te verdiepen, gingen we met Whannell zitten om de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk te bespreken, strategieën voor het herleven van geliefde personages zoals The Wolf Man in 2025, en de dwingende redenen waarom deze verhalen nog steeds belangrijk zijn. Dus, bewapen jezelf met fakkels, wolfsbane en inzet en bereid je voor om de diepere betekenissen achter deze monsterverhalen te verkennen.
