Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit artikel onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl een onuitwisbaar stempel heeft achtergelaten op de cinema. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène van Twin Peaks , met het vermogen van Lynch om verontrustende onderstromen in schijnbaar gewone situaties te weven. Deze "Lynchiaanse" kwaliteit, een mix van het alledaagse en het surrealistische, staat centraal in zijn oeuvre.

Het artikel duikt vervolgens in de moeilijkheid om 'Lynchian' te definiëren, met het argument dat het eenvoudige stilistische elementen overstijgt, die een breder gevoel van onbehagen en dromerige sfeer omvat. Het contrasteert dit met termen als "Spielbergian" of "Scorsese-achtig", die gemakkelijker verbonden zijn met specifieke visuele of thematische keuzes. "Lynchian", vertegenwoordigt echter een meer diepgaande en ongrijpbare artistieke gevoeligheid.

Het stuk vertelt persoonlijke ervaringen met de films van Lynch en noteert de tijdloze aantrekkingskracht van zijn werk in de hele generaties. Het voorbeeld van Twin Peaks: de terugkeer wordt gebruikt om Lynch's uitdaging van conventie en zijn toewijding aan zijn unieke visie te illustreren, zelfs binnen de beperkingen van een belangrijke netwerkproductie. De onconventionele benadering van de film, inclusief de behandeling van gevestigde karakters, wordt gepresenteerd als typisch Lynchisch.

Het artikel onderzoekt verder de diverse filmografie van Lynch, in tegenstelling tot het commerciële falen van duin (ondanks zijn inherente Lynchische kwaliteiten) met de kritische toejuiching en emotionele diepte van de olifantenman . Het benadrukt de schoonheid en verontrustende aard van zijn beelden, vaak gekenmerkt door anachronismen en een opzettelijk vertrek van realisme.

Blue Velvet wordt geanalyseerd als een case study en benadrukt de combinatie van idyllische americana met een donkere, surrealistische onderbuik. Het artikel raakt ook de invloed van de Wizard of Oz op het werk van Lynch, wat een unieke mix van invloeden suggereert die waarschijnlijk niet worden gerepliceerd.

Een peiling die lezers uitnodigt om hun favoriete Lynch -film te delen, is opgenomen, gevolgd door een discussie over de invloed van Lynch op de volgende generaties filmmakers. The article cites several contemporary directors whose work exhibits a "Lynchian" sensibility, including Jane Schoenbrun ( I Saw the TV Glow ), Yorgos Lanthimos ( The Lobster ), Robert Eggers ( The Lighthouse ), Ari Aster ( Midsommar ), David Robert Mitchell ( It Follows , Under the Silver Lake ), Emerald Fennell ( Saltburn ), Richard Kelly ( Donnie Darko ), Rose Glass ( liefde ligt bloedend ) en Denis Villeneuve (vroege werken).

Het artikel besluit door de significante impact van Lynch op de cinema te erkennen, de nadruk te leggen op zijn unieke vermogen om een ​​gevoel van onbehagen te creëren en de verborgen realiteiten onder het oppervlak van het dagelijks leven te onthullen. Zijn nalatenschap, zo betoogt, ligt niet alleen in zijn individuele films, maar ook in de blijvende invloed van zijn onderscheidende stijl op hedendaagse filmmakers. Het artikel eindigt met een reflectie op de zoektocht naar de "Lynchian" in het werk van anderen, een bewijs van zijn blijvende kracht als kunstenaar.