Yoko Taro, gevierde maker van Nier: Automata en Drakengard , heeft onlangs de diepgaande impact van ICO op videogames als artistiek medium besproken. Uitgebracht in 2001 voor de PlayStation 2, ICO bereikte cultstatus vanwege de minimalistische esthetische en suggestieve, woordeloze verhalen.
Taro highlighted the game's innovative core mechanic—guiding Yorda by holding her hand—as a revolutionary departure from established gameplay norms. Hij merkte op: "Had Ico vereiste dat een koffer de grootte van een meisje zou dragen, het zou ongelooflijk frustrerend zijn geweest." Deze nadruk op het leiden van een ander personage was baanbrekende en uitdagende conventionele game -interactiemodellen.
Destijds gaf een succesvol spelontwerp vaak prioriteit aan boeiende gameplay, zelfs met simplistische visuals. ICOgaf echter prioriteit aan emotionele diepte en thematische resonantie boven puur mechanische innovatie. Taro gelooft Ico heeft aangetoond dat kunst en verhaal een integraal onderdeel van de gameplay kunnen zijn, in plaats van louter aanvullende elementen.
Bellen Ico "Epoch Making," treeuwde Taro zijn invloed op de ontwikkeling van game. Hij prees zijn vermogen om een diepe betekenis over te brengen door subtiele interacties en atmosferische wereldbouw.
Beyond ico , Taro citeerde Undertale (Toby Fox) en limbo (PlayDead) als vergelijkbare invloedrijke titels. Deze spellen, zo betoogden hij, breidden het expressieve potentieel van interactieve media uit, wat het vermogen van videogames voor diepgaande emotionele en intellectuele resonantie bewijst.
Taro's waardering voor deze games biedt waardevol inzicht in de creatieve welzijn van zijn eigen werk, waardoor de evolutie van videogames verder wordt benadrukt als een krachtige en veelzijdige kunstvorm.
